ما ترانه بودیم
شعری از
هرمز بیرقدار تقدیم شده به سی هزار گل سرخ قتل عام ۶۷
این شراب
گل رنگ
این شراب
سرخ رنگ
کزتن ما
نوشید
آن سیه
روی
چشم
خوابیده درقدح خون
دشت پلید
خاکروبه ی قرن
بیهوده
مدهوش
از سوختن
از آویختن
قامت کوهساران
دردوزخ
امیال تباهش
ما
با صدای
بلند خود را سرودیم
استخوانمان شکست
اما
نگاهمان
بیشتر
بارور شد
هرکجا
پوست زمین
زخمی ست
آوازگرزخم
تن ما بود
آن نقطه
چرکین
دردایره
توحش
درباورپوج
درغار
تاریک خامش دهر
خواست
پیکرمان مدفون باشد
غافل از
آن
ما ترانه
بودیم
درشب های
شورش فانوس راه
و ...
این چنین
رسم شد
هرکجا که
برخاک افتادیم
دوباره
آغازکنیم
