شعری از
هرمز بیرقدار
به دختران
قالی باف ایران آنانکه لحظه های زیبای زندگی را درتاروپود سرنوشت نقش می بندند
یک قلب زیبا
نمی دانم
کدام نت را
زنم برتار
عمرم
نمی دانم
کدام گل را
بکارم
درتار و
پودم
تمام لحظه
هایم
روح وصفای بیکرانم
با ظرافت
تر
ازپریش گیس مجنون
قطره قطره
مرور
زندگی را
نقش می بندم
به روی لوحی
که فردا
زیر پای دیگران است
نمی دانم
این
رهگذران
وقت عبور
دانسته
یک قلب
زیبا
زیرقدم هاشان می تپد
نمی دانم
شاید
روزگاری
یادی از ما
درنهان دیده
ای !
چون سکه
ای
افتاده در
خلوتگهی
خیزان شود
شاید !
