به یاد قتل عام شدگان سال ۶۷
شعری از هرمز بیرقدار
تقدیم به آنانکه چون باغی از عشق وامید بودند که
در آتش کینه ونفرت ظلمت سوختند اما اکنون سرسبزوخرم
!!!
بیهوده می پندارند
ما مرده ایم
نه
ما پرواز کرده ایم
نه درآسمان آبی
بل
درآسمان قلب ها
زیباتر از آنچه هست
به چشم دیدیم
تپش نبض خود را
درقامت نسلی
که
رود
تاریخ
از فراخنای سینه هاشان
گذر می کند
ما نمردیم
حتی اگر هیولای مرگ
اینگونه ما را ببیند
چشم مان بسته شد
تا در دریچه ی امید
امید جوانه های فردا
گشوده شود
ما دوباره روئیدیم
درآن هنگام
که خاک مان هم دراسارت بود
چون عشق را
نمی توان به زنجیرکشید
ما دوباره روئیدیم
