شعری از هرمز بیرقدار
دررسای مردی که کوهی ست سربه فلک کشیده درتاریخ مقاومت وایستادگی درمقابل ستم
رو به رو
با من سخن گفتی
من در آشوب روان
چون رود آتش
با نگاهت راز دل را
نعمه ای را
آهسته
آرام
درچشمانم سرودی
مهربان بودی
خواستم درسایه ات پنهان شوم
سایه بود !
اما شعله هایی از عشق
عشق بی پروا
ومن چون پروانه ای
رقصان شدم
سوختم از جفای زنجیر ها برنام تو
بس که ابر اهرمن
زهر
باریده بررخسار تو
اما کنون
نام تودریادها
دفتر
رشادت های یک نسل
یک
رسم
راز پنهان شده را
اینگونه
نغمه خوان
می سراید
زندگی
زیبایی
از آن
ماست
