 |
| برفراز چهل سال ،بازگشت بهمن برای کنارزدن سارقان انقلاب |
چهل سال پیش دقیقا در ۲۲ بهمن ۵۷، انقلاب ضد سلطنتی ایران به پیروزی رسید. نبردی سهمیگین که دست‌کم از دوران نهضت‌جنگل با هدف اعلام جمهوری در سراسر ایران آغاز شده بود؛ با همه فرودها و فرازهایش در میانه‌ی زمستان آن سال به گل نشست.
آنچنان که شاهدان آن روزها به یاد می‌آورند؛ همه چیز بوی بهار می‌داد؛ بوی تغییر و بوی تولد دنیایی جدید؛ دنیایی که در آن به‌جای سایه وحشت آفرین ساواک؛ نگاه‌های پر مهر همسایگان و همشهریان بود که می‌خواستند به هر ترتیب گره‌ای از کار یکدیگر باز کنند.
آن انقلاب با جان‌فشانی بالنده‌ترین طبقات و نیروهای اجتماعی ایران به ثمر نهایی خود نشست؛ قهرمانان جنبش انقلابی در دهه‌های ۴۰ و ۵۰، همگی از زمره آگاه‌ترین و شایسته‌ترین اعضای جامعه بودند؛ افرادی که به‌واسطه تحصیلات، موقعیت اجتماعی و توانمندی‌های فردی؛ بی‌شک می‌توانستند در هر موقعیتی از زندگی معمول روزانه در صدر بنشینند؛ با این حال به همه داشته‌های بالقوه و بالفعل‌شان پشت پا زدند و با انتخاب دشواری زندگی مخفی، و رنج زندان و شکنجه با نیروی اهریمنی ساواک پنجه در پنجه درافکندند.
رزم بی‌امان این نسل خجسته سرانجام تور اختناق شاه را پاره کرد. شاه را فراری داد و ایران را در یک نقطه‌ی انتقال تاریخی جای داد. حد فاصل ۲۶ دی تا ۲۲ بهمن ۵۷. شاه گریخته بود و نظام او هنوز سرنگون نشده بود. در این بی‌تعادلی تاریخی رژیم گذشته بود که بزرگترین دست‌آورد جنبش انقلابی رقم خورد؛ باقی مانده‌ی زندانیان سیاسی با محوریت مسعود رجوی در ۳۰ دی از زندان آزاد شدند.
۲۲ بهمن پایان رژیم شاه بود. اما برای انقلاب مردم ایران شروع یک مرحله جدید بود؛ مرحله‌ای که خمینی به همراه عقب‌مانده‌ترین دسته‌جات جامعه ایران با حمایت‌های تعیین کننده خارجی، رهبری انقلاب را به سرقت بردند؛ همکاران قدیمی دربار پهلوی و ساواک اکنون ردای انقلابی‌گری بر تن کرده بودند و با بهانه‌ی «اسلام»، انقلاب را می‌کوبیدند. واژه مقدس انقلاب در دستان و زبان‌های خمینی و باندش درخشش خود را از دست می‌داد و جامعه‌ای که از زیر چکمه شاه بیرون آمده بود خود را در زیر نعلین آخوند‌ها و سایه سلاح پاسداران می‌دید.
اما واقعیت آن بود که انقلاب ایران وارد مرحله شکوهمندتری شده بود؛ پس از به زیر کشیدن وابسته‌گرایی متجلی در استبداد سلطنتی، حال نوبت از دور خارج کردن ارتجاع بود. مهم این بود که این مبارزه پرچم‌دار خود را بیابد و یافت.
با نگاهی به چهل سال گذشته و یادآوری آنچه تحت نام اسلام و ولایت فقیه بر مردم ایران رفته است؛ اندوه سرتاپای وجودمان را در بر می‌گیرد اما با نگاه به مقاومتی سترگ با محوریت سازمان مجاهدین خلق ایران، غرق شادی و افتخار می‌شویم؛ مقاومتی که از جمله با سی‌خرداد، فروغ جاویدان و پایداری اشرف در طول چهار دهه چشم در چشم هیولا ایستاده است. مقاومتی که با افشای اتمی و موشکی خلافت اسلامی! شیرازه‌ی قدرت سپاه را پاره پاره کرده است. مقاومتی که با کانون‌های شورشی‌اش نوید سرنگونی خلافت اسلامی! را در خیابان‌های تهران تکرار می‌کند.
اینک در چهلمین سالگرد پیروزی انقلاب ضدسلطنتی، بر فراز آن ایستاده‌ایم با چشم‌اندازی روشن از تغییری که در راه است.
مارا درحساب های زیر دنبال کنید
سایت ایران آزادی /http://fa.iranfreedom.org
برای ارتباط با ما @manrakh342
آن انقلاب با جان‌فشانی بالنده‌ترین طبقات و نیروهای اجتماعی ایران به ثمر نهایی خود نشست؛ قهرمانان جنبش انقلابی در دهه‌های ۴۰ و ۵۰، همگی از زمره آگاه‌ترین و شایسته‌ترین اعضای جامعه بودند؛ افرادی که به‌واسطه تحصیلات، موقعیت اجتماعی و توانمندی‌های فردی؛ بی‌شک می‌توانستند در هر موقعیتی از زندگی معمول روزانه در صدر بنشینند؛ با این حال به همه داشته‌های بالقوه و بالفعل‌شان پشت پا زدند و با انتخاب دشواری زندگی مخفی، و رنج زندان و شکنجه با نیروی اهریمنی ساواک پنجه در پنجه درافکندند.
رزم بی‌امان این نسل خجسته سرانجام تور اختناق شاه را پاره کرد. شاه را فراری داد و ایران را در یک نقطه‌ی انتقال تاریخی جای داد. حد فاصل ۲۶ دی تا ۲۲ بهمن ۵۷. شاه گریخته بود و نظام او هنوز سرنگون نشده بود. در این بی‌تعادلی تاریخی رژیم گذشته بود که بزرگترین دست‌آورد جنبش انقلابی رقم خورد؛ باقی مانده‌ی زندانیان سیاسی با محوریت مسعود رجوی در ۳۰ دی از زندان آزاد شدند.
۲۲ بهمن پایان رژیم شاه بود. اما برای انقلاب مردم ایران شروع یک مرحله جدید بود؛ مرحله‌ای که خمینی به همراه عقب‌مانده‌ترین دسته‌جات جامعه ایران با حمایت‌های تعیین کننده خارجی، رهبری انقلاب را به سرقت بردند؛ همکاران قدیمی دربار پهلوی و ساواک اکنون ردای انقلابی‌گری بر تن کرده بودند و با بهانه‌ی «اسلام»، انقلاب را می‌کوبیدند. واژه مقدس انقلاب در دستان و زبان‌های خمینی و باندش درخشش خود را از دست می‌داد و جامعه‌ای که از زیر چکمه شاه بیرون آمده بود خود را در زیر نعلین آخوند‌ها و سایه سلاح پاسداران می‌دید.
اما واقعیت آن بود که انقلاب ایران وارد مرحله شکوهمندتری شده بود؛ پس از به زیر کشیدن وابسته‌گرایی متجلی در استبداد سلطنتی، حال نوبت از دور خارج کردن ارتجاع بود. مهم این بود که این مبارزه پرچم‌دار خود را بیابد و یافت.
با نگاهی به چهل سال گذشته و یادآوری آنچه تحت نام اسلام و ولایت فقیه بر مردم ایران رفته است؛ اندوه سرتاپای وجودمان را در بر می‌گیرد اما با نگاه به مقاومتی سترگ با محوریت سازمان مجاهدین خلق ایران، غرق شادی و افتخار می‌شویم؛ مقاومتی که از جمله با سی‌خرداد، فروغ جاویدان و پایداری اشرف در طول چهار دهه چشم در چشم هیولا ایستاده است. مقاومتی که با افشای اتمی و موشکی خلافت اسلامی! شیرازه‌ی قدرت سپاه را پاره پاره کرده است. مقاومتی که با کانون‌های شورشی‌اش نوید سرنگونی خلافت اسلامی! را در خیابان‌های تهران تکرار می‌کند.
اینک در چهلمین سالگرد پیروزی انقلاب ضدسلطنتی، بر فراز آن ایستاده‌ایم با چشم‌اندازی روشن از تغییری که در راه است.
