برای رهنوردان
شعری از هرمز بیرقدار
تقدیم به همه کسانی که شکنجه شدند وباعشقی به
جاودانگی خلق گل زیبای وجودشان را برای نسل های آینده پرپر کردند – سی هزار گل سرخ
آزادی
ازمن مپرس چگونه
زندگی کنم
چرا خورشید را دوست دارم
چه زیباست صبح دلنشین
بازی کودکان را دوست دارم
شایدعاشقم
عاشق جنگل انبوه ودریا
دوست دارم خیزش چشمه ها را
رفتن رود از پیچ وخم ها
درمسیر کوهساران
رسیدن تا به دریا را
زندگی را دوست دارم
آنگونه که درچشم بهار
رقص زیبای غنچه ها را
رنگ مسرور غروب آفتاب
نم نم باران به روی خاک را
...............
اما نپرسیدی زمن
پس چرا با این همه شیدا
بااین همه احساس
با این همه باور
امید
درنهان سودایی دگر
پیکرت آماج خار
قلبت دراسارت
درنمور نقب جلاد است وشلاق
آری آریبا این همه درد وتلاطم
ریشه های عشق ورویش
جاودانه
می تراود
می سراید
آغاز جهان دیگری را
وخواستم
اینگونه عشق پر شرر را
درشب خونین وسنگین دل
برای رهنوردان
آیندگان
آموزه سازم
