پایان اعتصاب غذای زندانیان سیاسی گوهردشت؛ آغاز یک مبارزه

زندانیان اعتصابی زندان گوهردشت کرج در ۴۰مین روز اعتصاب غذای خود بنا به درخواست‌های گسترده‌ی شخصیت‌ها و نهادهای حقوق بشری، اعتصاب غذای خود را به روزه سیاسی تبدیل کردند.

آغاز اعتصاب

به دنبال یورش زندانبان‌های ولایت فقیه به زندانیان سیاسی و عقیدتی در سالن شماره ۱۲ زندان گوهردشت کرج، برای انتقال اجباری آنها به سالن امنیتی شماره ۱۰، زندانیان سیاسی در برابر نقض حقوق خود که همراه با ضرب و شتم، و سرقت اموال زندانیان توسط زندانبان‌ها همراه بود، وارد اعتصاب غذا شدند. آنها خواهان رعایت حقوق نقض شده‌ی خود و بازگردانده شدن به سالن شماره ۱۲ و بازگرداندن اموال خود شدند.

انفرادی

آنها در مدت اعتصاب غذا، برای روزهایی در انفرادی به سر بردند. زندانبان‌ها با عدم رسیدگی پزشکی و اعلام آنکه اعتصاب را به رسمیت نمی‌شناسند کوشیدند تا پیش از هرچیز روحیه ایستادگی را در میان زندانیان اعتصابی درهم بشکنند. اما زندانیان سیاسی بر روی حقوق خود ایستادگی کردند.

حمایت‌ها

پایداری زندانیان سیاسی موجی از حمایت در داخل و خارج کشور برانگیخت. بسیاری از زندانیان سیاسی در سایر زندان‌ها با انتشار بیانیه به اعتصاب پیوستند یا از زندانیان اعتصابی حمایت کردند. برخی از شخصیت‌های آزادیخواه به حمایت از زندانیان برخواستند و زندانیان اعتصابی نیز با انتشار نامه‌هایی به روحیه ایستادگی دامن زدند.
در خارج از کشور نیز شخصیت‌ها و نهادهای حقوق بشری به حمایت از زندانیان اعتصابی برخواستند.

ادامه

زندانیان اعتصابی گوهردشت در ۱۶ شهریور با انتشار بیانیه‌ای «ملت شریف ایران، نهادهای بین‌المللی و حقوق بشری» را مخاطب قرار داده و با اشاره به پشت سر گذاشتن ۴۰ روز از اعتصابشان یادآور شدند که «طی این مدت از ابتدایی‌ترین امکانات ِ حتی قانونی زندان و دسترسی به رسیدگیهای قانونی زندان و دسترسی به رسیدگیهای پزشکی محروم بوده‌ایم.» «اما هم‌چنان بر پیگیری مطالباتمان پای خواهیم فشرد.»

شرایط غیر انسانی

در ادامه زندانیان اعتصابی گوهردشت تاکید ‌کردند که در طول این مدت هیچکدام از خواسته‌هایشان اجابت نشده و «کماکان در شرایط غیرانسانی زندان به‌سر» می‌برند، اما براساس «درخواست افراد و گروههای اجتماعی و سیاسی داخل کشور از جمله فعالان کارگری، زنان، معلمان، دانشجویان، زندانیان سیاسی کنونی و سابق، و مادران پارک لاله و نیز پارلمانترهای انگلستان، ایتالیا، آلمان و پارلمان اروپا، سازمان عفو بین‌الملل و سایر شخصیتها و نهادهای حقوق‌بشری بین‌المللی و نگرانی خانواده‌هایمان»، از ۱۷ شهریور موقتا به اعتصاب غذای خود پایان داده و آنرا به روزه سیاسی اعتراضی تبدیل می‌کنند.

آثار گسترده

اعتصاب غذای زندانیان سیاسی، باعث شد تا موضوع زندانی سیاسی در ایران به یک موضوع اجتماعی و بین‌المللی تبدیل شود، در حالی که نظام مقدس! می‌کوشید تا با نمایش‌های حقوق بشری اصل ماجرا را انکار کند. [بازدید سفرا از اوین؛ اشتغال! به همراه آواز!]

دادخواهی و اعتصاب

ارزش این پایداری زمانی بیشتر برجسته می‌شود که در نظر داشته باشیم در همین ایام دبیرکل ملل متحد به ارائه گزارش درباره قتل تابستان ۶۷ پرداخت. [آنتونیو گوترز در گزارش سالیانه‌اش درباره قتل عام۶۷، سخن می‌گوید] سیاستی که جمهوری اسلامی! در امحاء زندانیان سیاسی در آن زمان در پیش گرفت در سال‌های بعد نیز به روش‌های گوناگون ادامه پیدا کرد، در نتیجه ایستادگی امروز زندانیان سیاسی و دادخواهی جانباختگان سال ۶۷ در یکدیگر گره می‌خورد. [جنبش دادخواهی جانباختگان «قتل عام ۶۷» چیست؟]

همبستگی

زندانیان اعتصابی گوهردشت در پایان بیانیه‌شان خطاب به « ملت شریف ایران،
نهادهای بین‌المللی و حقوق‌بشری» می‌نویسند: «باید اذعان کنیم، مقاومت ۴۰روزه ما در شرایط بسیار دشوار زندان گوهردشت، تنها با حمایت و همدلی و اعلام همبستگی شما میسر گردید و ما باور داریم که تنها در سایه اتحاد همه نیروهای سیاسی و اجتماعی، تحقق آرمان آزادی و برابری امکانپذیر خواهد شد.»

در همین زمینه:

بیانیه‌ی زندانیان اعتصابی گوهردشت کرج؛ «با هم متحد هستیم»
«دادستان» تهران و ترس از اعتصاب غذای زندانیان گوهردشت
نامه سعید ماسوری از زندان گوهردشت، در پاسخ به «دادستان تهران»
بیانیه عفو بین الملل درباره زندانیان اعتصابی در زندان گوهردشت کرج
درخواست ژرارد دپره از زندانیان سیاسی اعتصابی در زندان گوهردشت کرج

ما را در تلگرام همراهی کنید