علی ربیعی اذعان می‌کند که خلافت اسلامی! نمی‌تواند بیکاری را از بین ببرد، بلکه با رشد فزاینده‌ی آن مواجه است.
فقر مطلق
علی ربیعی، «وزیر تعاون، کار و رفاه اجتماعی» مدعی شده بود که فقر مطلق را ظرف دوسال در کشور ریشه کن خواهد کرد. این در حالی بود که رئیس او روحانی تحقق همین ادعا را در چهارسال در نظر گرفته بود. در یک چالش نظری راغفر از «اقتصاددان»های نظام، تحقق این ادعا را غیر ممکن دانسته بود. او حجم معضلات اقتصادی کشور و فساد موجود در آن را بیش از آن دانسته بود که بشود فقر مطلق را در آن ریشه کن کرد. راغفر پیش بینی کرد: «فقر مطلق نه تنها ریشه کن نخواهد شد بلکه با سیاستهای دولت دوازدهم گسترده‌تر و عمیق‌تر خواهد شد.»[غیر ممکن بودن ریشه کنی «فقر مطلق» در خلافت اسلامی!]
عقب نشینی
علی ربیعی که به مانند سایر مقامات جمهوری اسلامی! عادت دارد، به تدریج از ادعاها و وعده‌های پوشالی خود عقب نشینی کند، «در مراسم آغاز اجرای دو برنامه ایجاد اشتغال برنامه فراگیر اشتغال ۹۶ و همچنین ایجاد اشتغال روستایی و عشایری که در سازمان برنامه و بودجه برگزار شد»، گفت: «در حال حاضر ۳.۳ میلیون بیکار در کشور داریم که باید برای یک میلیون نفر ورودی جدید نیز اشتغال ایجاد کنیم و این کار برای اقتصادهای بزرگ جهان با رشد ۶ درصد هم بسیار سخت به دست می‌آید.»
تقلیل آمار بیکاران
ربیعی تلاش کرد تا آمار بیکاران و ورودی‌های جدید بازار کار را به ۴.۴ میلیون نفر کاهش دهد تا بتواند وضعیت بحرانی نظام را در این رابطه بپوشاند. هرچند کارشناسان نظام مقدس! اذعان می‌کنند که اگر با معیارهای واقعی اشتغال به ارزیابی آمار بیکاران بپردازیم، آمار واقعی بسیار بیش از آن خواهد بود زیرا براساس معیارهای جمهوری اسلامی! اگر کسی یکساعت هم در طول هفته کار کند، شاغل محسوب می‌شود. [مسعود کرباسیان، سونامی بیکاری و نظام بانکی معیوب] افزون بر آن ربیعی تاکید می‌کند که ایجاد اشتغال برای این جمعیت، توسط اقتصادهای با رشد ۶ درصدی هم بسیار سخت است. البته او از یاد می‌برد که جمهوری اسلامی برای سال ۹۵ رشد اقتصادی ۱۲.۵ درصدی را اعلام کرده بود، هرچند در درون نظام هم کسی این دروغ را باور نکرد. [سهم «صنعت خودروسازی»!؟ در «تولید ناخالص ملی»]
ناامیدی
ربیعی سپس ناامیدانه اضافه می‌کند که «امروز دیگر سیاستهای مبتنی بر رشد پاسخگو نیست و حتی اگر بطور مداوم رشدهای ۷ درصدی داشته باشیم باید اذعان کرد که این رشدها تاثیر چندانی در اشتغال ندارد.»
هزینه اشتغال
ربیعی به ارائه‌ی هزینه‌ی اشتغال در برخی از صنایع می‌پردازد تا نتیجه بگیرد که اقتصاد جمهوری اسلامی! حتی در صورت داشتن رشد هفت درصدی نیز، از ایجاد اشتغال مورد نیاز، ناتوان است. ربیعی می‌گوید: «هزینه ایجاد شغل در صنایع بسیار بالاست». ربیعی می‌افزاید: «برای ایجاد شغل در صنعت نفت ۱۰ میلیارد تومان، در صنعت پتروشیمی ۳ میلیارد تومان، در صنعت لاستیک ۸۰۰ میلیون تومان و در صنعت فولاد ۷۰۰ میلیون تومان نیاز است.»
احتمالا کرباسیان، «وزیر امور اقتصادی و دارایی» هنگامی که گفت: «ما در شرایط فعلی سونامی بیکاری را در پیش‌رو داریم.» [مسعود کرباسیان، سونامی بیکاری و نظام بانکی معیوب] به همین آمارها و هزینه‌ها نظر داشته است.
احتمالا کرباسیان، «وزیر امور اقتصادی و دارایی» هنگامی که گفت: «ما در شرایط فعلی سونامی بیکاری را در پیش‌رو داریم.» [مسعود کرباسیان، سونامی بیکاری و نظام بانکی معیوب] به همین آمارها و هزینه‌ها نظر داشته است.
کسری
در پایان علی ربیعی برای آنکه خود را از وعده‌ی داده شده برای ریشه‌کنی فقر مطلق خلاص کند، تصریح می‌کند که «در بهترین حالت رشد اقتصادی می‌تواند ۴۰۰ هزار شغل ایجاد کند و بنابراین ۶۰۰ هزار شغل در سال کسری داریم». [تسنیم ۲۶ شهریور ۹۶]
اخیرا مسعود نیلی، «دستیار ویژه» روحانی در «امور اقتصادی»، بیکاری را یکی از شش ابرچالشی معرفی کرده است که نظام جمهوری اسلامی! با آن مواجه می‌باشد و تنها با تغییر ساختار اقتصادی قابل حل است. [ابرچالش‌های اقتصادی خلافت اسلامی!] تغییر ساختاری که به طور طبیعی به فروپاشی خلافت اسلامی! راه خواهد برد.
اخیرا مسعود نیلی، «دستیار ویژه» روحانی در «امور اقتصادی»، بیکاری را یکی از شش ابرچالشی معرفی کرده است که نظام جمهوری اسلامی! با آن مواجه می‌باشد و تنها با تغییر ساختار اقتصادی قابل حل است. [ابرچالش‌های اقتصادی خلافت اسلامی!] تغییر ساختاری که به طور طبیعی به فروپاشی خلافت اسلامی! راه خواهد برد.
