زندانیان سیاسی به‌حمایت از خواست گلرخ ایرایی برای آزادی یا بازگرداندن او به زندان اوین برخاسته‌اند. او بیش از دوماه است که در اعتصاب غذا به سر می‌برد؛ که طولانیترین اعتصاب در بین زنان زندانی سیاسی محسوب می‌شود.
«خواهرم، گلرخ عزیزم، آری ما با درد زاده شدیم و درد و رنج بخشی جدایی‌ناپذیر از زندگی ماست.
دستانت را به من بده تا قلب‌هایمان را به هم پیوند بزنیم و از این فصل گذر بکنیم و با آرامشی به اعماق اقیانوس‌ها و به وسعت آسمان‌ها، سیاهی‌ها را از تن کلمات پاک کنیم.
شاید سخت، شاید دردمندانه، شاید رنج‌آور ولی بدون شک به درستی زندگی خواهیم کرد؛ ما بر این درد پیروز خواهیم شد.
آزادی امروز یک روز به ما نزدیک‌تر شده است.»
عباراتی از زندانی سیاسی مریم اکبری منفرد خطاب به خواهر در اعتصاب غذایش گلرخ ایرایی که شاید برای ثبت در سینه‌ی تاریخ و آنچه بر انسان ایرانی مقاوم می‌گذرد به تنهایی گویا باشد.
گلرخ ایرایی پس از آغاز قیام ایران با انتشار نامه‌ای به حمایت از آن برخاست؛ پاسخ این حرکت از طرف نظام ولایت فقیه انتقال او و آتنا دائمی در روز ۴ بهمن از زندان اوین به زندان قرچک ورامین بود.
انتقال این دو به زندانی که به کهریزک دوم معروف است با ضرب و شتم صورت گرفت.
گلرخ از ۱۴ بهمن ۹۶ وارد اعتصاب غذا شد خواست او بازگشت خودش و آتنا به زندان اوین بود. پس از بیش از دوماه اعتصاب غذا، گلرخ ایرایی بیش از ۲۰ کیلو از وزن خود را از دست داده است و دچار بیماری کلیوی، فشار خون پایین و ضعف جسمی مفرط شده است. گلرخ قادر به راه رفتن یا ایستادن نیست و در این مدت بارها دچار اغما شده است.
آخرین خبرها حاکی از آن است که او در ۱۴ فروردین دچار تشنج شده و به اغما می‌رود، و زندانبان‌ها به ناچار او را به بیمارستانی در نزدیک زندان منتقل می‌کنند.
ایستادگی گلرخ موجی از حمایت در میان زندانیان سیاسی برانگیخت. در حالیکه آرش صادقی در نامه‌ای به تاریخ ۱۴ فروردین نوشته بود: «مسئولیت و عواقب هرگونه اتفاق ناگواری برای گلرخ و آتنا مستقیما متوجه قرارگاه ثارالله سپاه و دادستانی است.» مجید اسدی از زندان گوهردشت در ۱۵ فروردین خطاب به گلرخ نوشت: «تاب و تب و جدیت تو فراتر از مرزهای دوستی، هر کس را به ورطه انتخابی تعیین‌کننده می‌کشاند.» «گرچه گفته‌اند و می‌گویند اما کاری از آن دست که تو می‌کنی در ستایش مرگ نیست چرا که، هیبت زنجیر و زندان را شکستن و بر جبر کور ممنوعیت تاختن تا شعله حقیقت خاموشی نگیرد، همان سرود تقدیس زندگی است.» [نامه زندانی سیاسی مجید اسدی به گلرخ ایرایی که در آغاز سومین ماه اعتصاب غذا]
و برای «سرود تقدیس زندگی»، گلرخ «طولانیترین اعتصاب در بین زنان زندانی سیاسی» را رقم زده است. [کمیسیون زنان شورای ملی مقاومت ۱۶ فروردین ۹۷]
در همین روز در پیامی مشترک؛ زندانیان سیاسی مجید اسدی، پیام شکیبا، سعید ماسوری، سعید شیرزاد، زانیار و لقمان مرادی، زندانیان محبوس در زندان گوهردشت کرج از خواسته‌ی گلرخ ایرایی برای آزادی یا بازگشت به زندان اوین حمایت کردند.
در ادامه موج حمایت‌ها، علی معزی از زندانیان سیاسی محبوس در زندان تهران بزرگ که تجربه‌ی گذراندن زندان در دهه‌ی ۶۰ را نیز دارد در نامه‌ای به تاریخ ۱۶ فروردین، زندانیان سیاسی‌یی که همچون گلرخ ایرایی برای به‌کرسی نشاندن حق دست به اعتصاب غذا می‌زنند را «گلهای شاداب و معطر نبرد اراده‌ها» توصیف کرده است که پیروز خواهند شد.
به‌نوشته‌ی علی معزی «آسیبهای برگشت‌ناپذیر جسمانی» این زندانیان سرفراز «از اسناد زنده و ماندگار جنایات این دیکتاتوری فلک زده است.»
علی معزی زندانیان جوانی که در دوره‌های مختلف وارد اعتصاب غذا شده‌اند را مورد اشاره قرار داده و با ذکر نام «گلرخ و آرش و مجید» تصریح می‌کند که «اعتصاب غذا بهانه است؛ بلکه این سرفرازان پایدار خشم و عصیان؛ هم نسلان خود و یک دهه جوانتر از خود را نمایندگی می‌کنند که اکنون بپاخاسته و می‌شتابند تا طومار این سیستم ننگین را در هم بپیچند. گویا که این ایام آخرین دورانی باشد که زندانیان سیاسی با سلاح اعتصاب غذا، به رویاروی جهل و جنایت می‌پردازند.
ای جانهای مدهوش و ای رگ‌های بی‌خون و ای گلهای شاداب و معطر نبرد اراده‌ها درود بر شما. تمامی عشق و احترام و تعظیم خود را نثار شما می‌کنم. پیروز هستید.»
آنچه در اعتصاب و ایستادگی گلرخ ایرایی بیش از هرچیز جلب توجه می‌کند آن است که مقاومت، مقاومت می‌آورد و این انعکاس را می‌توان در مواضع سایر زندانیان مقاوم نیز مشاهده کرد.
مارا درحساب زیر دنبال کنید
توئیترkhozestan_khoro@
