کسانی که برای بزرگداشت روز زن در برابر وزارت کار گردآمده بودند پاسخی جز سرکوب و دستگیری دریافت نکردند …
این ندا ندای آزادی‌ست
این ندا ندای آزادی‌ست
۸ مارس است روز جهانی زن؛ در همه جای دنیا این روز جشن گرفته می‌شود؛ در بزرگداشت زنان پیشتاز که نخستین بار گام در مسیر مبارزه اجتماعی گذاشتند؛ در دوران معاصر بشر
داستان ایران اما کمی فرق دارد.
زن در ایران به عنوان یک انسان به رسمیت شناخته نمی‌شود.
اشتباه نکنید این فرهنگ اکثریت مردم نیست
اقلیتی که بر ایران حکومت می‌کنند به زن اینطور نگاه می‌کنند.
زن برای حاکمان ایران موجودی درجه دو؛ نیمه انسان‌ست؛ کالایی‌ست برای مصرف و موضوعی‌ست برای سرکوب.
حجاب اجباری، دستمزد نابرابر، محرومیت از حقوق مساوی در عرصه‌ی سیاست و اجتماع با مردان، و بسیاری چیزهای دیگر.
اشتباه نکنید این تصویر واقعی ایران نیست.
حجم زنان تحصیل‌کرده و کارآمد اما کوبیده شده در ایران کم نیستند.
گشت‌های ارشاد و کلانتری وزرا نام‌هایی‌ست که برای زنان ایران و تهران بسیار آشناست.
اما فراموش نکنیم ۸ مارس حق ماست برای فریاد زدن؛ روزی که برخی از ما در مقابل وزارت کار در خیابان آزادی جمع شدیم، مردان نیز در کنارمان بودند.
پلاکاردهایی در دست داشتیم که بر روی آنها نوشته بودیم:
«نه به تبعیض جنسیتی»
«نه به قانون تبعیض كار»
«دستمزد عادلانه و برابر برای زنان»
«آزادی، برابری، عدالت»
اما این شعارها و خواسته‌ها مثل همیشه جز سرکوب پاسخی دریافت نکرد.
نیروهای لباس شخصی و زنانی که در خدمت اقلیت حاکم قرار دارند آنجا بودند تا به خدمت ما برسند.
هدفشان این بود که اصلا تجمعی شکل نگیرد؛ ما را کتک زدند با باتون و شوکر برخی از ما را مضروب کردند.
و ۸۴ نفر از ما را دستگیر کردند؛ ۵۹ زن و ۲۵ مرد؛ شاید هم تعداد بیشتری را دستگیر کرده باشند.
زنها را به پلیس امنیت وزرا، و مردها را به کلانتری ۱۳۷ گیشا منتقل کردند.
در زمان تجمع نیروهای سرکوبگر مانع از تهیه فیلم و عکس می‌شدند؛ برایمان سئوال شد: اگر به کاری که می‌کنند اعتقاد دارند و آنرا درست می‌پندارند پس چرا از ثبت آن وحشت دارند؟
این داستان ۸ مارس در ایران بود اما برای ما حرف یک چیز است:
این ندا ندای آزادی‌ست
این ندا ندای آزادی‌ست
مارا درحساب های زیر دنبال کنید
توئیترkhozestan_khoro@
کانال تلگرام khozestan_khorosh@
ادمین کانال تلگرام manouch_ra@این ندا ندای آزادی‌ست
۸ مارس است روز جهانی زن؛ در همه جای دنیا این روز جشن گرفته می‌شود؛ در بزرگداشت زنان پیشتاز که نخستین بار گام در مسیر مبارزه اجتماعی گذاشتند؛ در دوران معاصر بشر
داستان ایران اما کمی فرق دارد.
زن در ایران به عنوان یک انسان به رسمیت شناخته نمی‌شود.
اشتباه نکنید این فرهنگ اکثریت مردم نیست
اقلیتی که بر ایران حکومت می‌کنند به زن اینطور نگاه می‌کنند.
زن برای حاکمان ایران موجودی درجه دو؛ نیمه انسان‌ست؛ کالایی‌ست برای مصرف و موضوعی‌ست برای سرکوب.
حجاب اجباری، دستمزد نابرابر، محرومیت از حقوق مساوی در عرصه‌ی سیاست و اجتماع با مردان، و بسیاری چیزهای دیگر.
اشتباه نکنید این تصویر واقعی ایران نیست.
حجم زنان تحصیل‌کرده و کارآمد اما کوبیده شده در ایران کم نیستند.
گشت‌های ارشاد و کلانتری وزرا نام‌هایی‌ست که برای زنان ایران و تهران بسیار آشناست.
اما فراموش نکنیم ۸ مارس حق ماست برای فریاد زدن؛ روزی که برخی از ما در مقابل وزارت کار در خیابان آزادی جمع شدیم، مردان نیز در کنارمان بودند.
پلاکاردهایی در دست داشتیم که بر روی آنها نوشته بودیم:
«نه به تبعیض جنسیتی»
«نه به قانون تبعیض كار»
«دستمزد عادلانه و برابر برای زنان»
«آزادی، برابری، عدالت»
اما این شعارها و خواسته‌ها مثل همیشه جز سرکوب پاسخی دریافت نکرد.
نیروهای لباس شخصی و زنانی که در خدمت اقلیت حاکم قرار دارند آنجا بودند تا به خدمت ما برسند.
هدفشان این بود که اصلا تجمعی شکل نگیرد؛ ما را کتک زدند با باتون و شوکر برخی از ما را مضروب کردند.
و ۸۴ نفر از ما را دستگیر کردند؛ ۵۹ زن و ۲۵ مرد؛ شاید هم تعداد بیشتری را دستگیر کرده باشند.
زنها را به پلیس امنیت وزرا، و مردها را به کلانتری ۱۳۷ گیشا منتقل کردند.
در زمان تجمع نیروهای سرکوبگر مانع از تهیه فیلم و عکس می‌شدند؛ برایمان سئوال شد: اگر به کاری که می‌کنند اعتقاد دارند و آنرا درست می‌پندارند پس چرا از ثبت آن وحشت دارند؟
این داستان ۸ مارس در ایران بود اما برای ما حرف یک چیز است:
این ندا ندای آزادی‌ست
این ندا ندای آزادی‌ست
