مقاومت زندانیان عنوان کنفرانسی‌ست که توسط مجید شکوهی در شبکه تصویری ایران آزادی ارائه شد که طی آن به مقاومت زندانیان سیاسی در درون زندان و ضرورت حمایت از آنها می‌پردازد.
بدون شک ایران یکی از معدود کشورهای جهان است که بیش از یکصدسال بلاانقطاع برای دست یابی به آزادی، دمکراسی و حقوق بشر مبارزه کرده است. طنز تلخ تاریخ این است که اولین منشور حقوق بشر جهان در این سرزمین نوشته و اجرا شده است! در این مسیر واژه‌هایی نظیر «مقاومت»، «زندانی سیاسی»، «شکنجه»، «اعتصاب غذا» جزء تفکیک ناپذیر محاورات مردم ایران در تاریخ معاصر ایران بوده و با فرهنگ مردم ایران عجین شده است.
این روزها بخصوص پس از قیام و اعتراضات سراسری که از دی‌ماه گسترش یافت، از یکسو شاهد وحشی‌گری نیروهای سرکوبگر و از سوی دیگر مقاومت شجاعانه زندانیان سیاسی در زندانهای رژیم آخوندی هستیم.
دبیرکل ملل متحد در آخرین گزارش خود به شورای حقوق بشر درباره وضعیت حقوق بشر در ایران تحت حاکمیت آخوندها می‌نویسد:
«کانال‌های خبری رسمی تأیید کردند دست کم ۲۲ نفر از جمله کودکان در درگیریهای ۵ روز اول تظاهرات‌ها کشته شدند…»
دبیرکل نسبت به رفتار ضدانسانی حکومت آخوندی در زندانها و مشخصاً بکارگیری شکنجه و دیگر رفتار ظالمانه و ضدانسانی یا رفتار یا مجازات تحقیرآمیز، گرفتن اعترافات اجباری زیر شکنجه، شرایط غیرانسانی و تحقیرآمیز زندانیان در بازداشت، تهدید و ارعاب و توهین و حبس‌های انفرادی طولانی‌مدت در زندانهای رژیم ابراز نگرانی کرده است. دبیرکل ملل‌متحد محرومیت از دسترسی به مراقبتهای بهداشتی مناسب برای زندانیان را معادل شکنجه دانست.
به همین منظور کنفرانس امروز خودمان را به این موضوع اختصاص دادیم و به سئوالاتی که در این رابطه مطرح شده پاسخ می‌دهیم.
پرسش: اعتصاب غذای زندانیان سیاسی چه فایده‌یی دارد حکومت که به این اعتراضات گوش نمی‌ده؟
مجید شکوهی: برای پاسخ به این سئوال اجازه بدید که از اینجا شروع کنیم که اصلاً چه تعریفی از زندانی سیاسی داریم؟ آیا همه کشورها زندانی سیاسی و عقیدتی دارن؟
زندانی سیاسی به دلیل زیر پا گذاشتن قوانین خود ساخته حاکمیت دیکتاتور بوجود اومده! در کشورهای دمکراتیک پدیده‌یی به نام زندانی سیاسی یا عقیدتی وجود نداره؟
چون قوانین حامی حقوق کل جامعه و تمامی مردمه صرف نظر از طبقه، نژاد و دینشون. بنابراین برای همه مردم حق اعتراض، ابراز عقیده و دادخواهی به رسمیت شناخته شده است.
اما هدف رژیم از دستگیری کسانی که به قوانین ارتجاعی رژیم شوریدن و اعتراض کردن چیه؟ رژیم می‌خواد هر اعتراضی را در جامعه به هرشکلی که باشه سرکوب کنه و فضای ترس و وحشت ایجاد کنه و زندانی سیاسی را هم وادار به سکوت بکنه
اگر زندانی سیاسی در زندان در مقابل دیکتاتوری سکوت کنه و اعتراض نکنه یعنی به خواست اون تن داده.
بنابراین برای یک زندانی قبل از اینکه هدفش از مقاومت این باشه که مثلاً با مقاومت کردن به آزادی برسه یا اینکه امتیازی از زندانبان بگیره نفس مقاومت در برابر دیکتاتور مهمه حتی اگر هیچ چیزی به دست نیاره؟
راستی چرا سی هزار زندانی سیاسی مجاهد و مبارز، نه در یک مکان بلکه در سراسر زندانهای ایران تنها به خاطر یک نام یعنی «مجاهد» بجای «منافق» اعدام شدند؛ در حالی که می‌دانستند اگر بگویند «منافق» زنده خواهند ماند؟ اینها در یک مکان نبودند اما یک تصمیم واحد گرفتند…! راستی چرا؟
اجازه بدید پاسخ این سئوال رو از زبان کسی بدم که در قتل عام سال ۶۷ سه سال بیشتر نداشت سهیل عربی که اکنون در زندان است در آخرین پیامش می‌گه:
«اعتصاب یعنی فریاد- یعنی خاموش نماندن در برابر ستمگران- اعتصاب یعنی مرگ بهتر از در ذلت زیستن است. من هر چه توان داشتم را وقف مبارزه؛ آزادی و برابری خواهی کردم. نوشتم؛ ترجمه کردم؛ عکس گرفتم؛ در راهپیماییهای اعتراضی شرکت کردم. از گلوله؛ باتوم؛ زندان و اعدام نترسیدم… آری تحمل حبس هنر نیست. در زندان مبارزه کردن و مبارز تربیت کردن شاهکار است…»
بنابراین در یک کلام مرگ بهتر است از تن دادن به ذلت.
پرسش: آیا جان زندانیان سیاسی که دست به اعتصاب می‌زنند حیف نیست که اینطوری به خطر می‌افتد؟
مجید شکوهی: این اولاً تصمیمی است که هر انسان خودش می‌گیرد و ما باید که به هر تصمیمی که می‌گیرند احترام بگذاریم. ثانیاً اگر قرار باشد که زنده ماندن یا حیات قیمتش این باشه که در برابر ستمگری آخوندها خاموش بود و سکوت کرد به این می‌گن تن دادن به ذلت، همکاری کردن با ستمگر و آیا کسی که تن به چنین ذلتی بده از هویت انسانی خودش بیگانه نمی‌شه؟ بنابراین مهم این است که سهیل عربی و سایر زندانیان سیاسی در زندانهای رژیم به مبارزه خودشان ادامه بدهند خود سهیل عربی به خوبی گفت که شاهکار زندان مبارز کردن و مبارز تربیت کردنه.
پرفسور ژان زیگلر در جلسه اخیر مقاومت در ژنو جملات بسیار مهمی داره که همین مضمون رو بیان می‌کنه:
«ما در شرایط خارق‌العاده‌یی هستیم مردم ایران و نسل جدیدی به‌پاخاسته‌اند و جوانانی که تظاهرات کردند آنها از جان گذشته هستند و یک دلیل این از جان گذشتن‌ها اعتراض علیه فقر اقتصادی و فساد آخوندهاست اما در واقع آتشی که به جان آنها افتاده آتشی است که توسط شهیدان سال ۶۷ برافروخته شده است آنها خواهان آزادی، دموکراسی و احترام به حقوق‌بشر هستند و جای شکی نیست که آنها از الگوی قهرمانانه‌ی شهیدان ۶۷ انگیزه می‌گیرند فداکاری فوق‌العاده‌ی این مردان و زنان قهرمان در سی سال پیش هنوز هم موضوع روز است.»
بنابراین بحث بر سر فداکاری انسانهایی است که سی سال پیش این مسیر را طی کردن هر جوان ایرانی بداند یا نداند در این قیام دارد در آن مسیر حرکت می‌کند! از آن تأثیر گرفته و در همان فضا و ملاء تنفس کرده.
پرسش: این اقدامات بین المللی مثل گزارش دبیرکل چه فشاری به دولت میاره وچه فایده‌ای داره؟
مجید شکوهی: در مقدمه بحث هم گفتم این گزارش در نوع خودش بی نظیر بوده برای رژیم هم بسیار گزنده بود و بشدت دستگاهش رو بهم ریخت. چرا به این دلیل که شرایط بین‌المللی برای رژیم بسیار خطرناکه هر اقدامی که رژیم بکنه بازتابش به خودش بر می‌گرده و با وضعیت بهم ریخته داخلی برای رژیم بسیار گران تمام می‌شه
در چنین وضعیتی دبیرکل چنین گزارش میده طبعاً میز رژیم رو برهم می‌زنه. دبیرکل روی نکات بسیار مهمی دست گذاشته است که نشون میده تلاش و تقلاهای رژیم دیگه رنگی نداره دبیرکل می‌گه:
«در گزارشات متعددی گفته شد که دولت دسترسی به اینترنت را در شبکه تلفنهای همراه از جمله در سرویسهای خدمات رسانی شبکه‌های اجتماعی مسدود کرد…»
پس گزارشات داده شده توسط مردم در این گزارش منعکس شده و این بسیار مهمه بعد ادامه میده:
«کانال‌های خبری رسمی تأیید کردند دست کم ۲۲ نفر از جمله کودکان در درگیریهای ۵ روز اول تظاهرات‌ها کشته شدند… دبیرکل سازمان ملل‌متحد نسبت به سرنوشت افرادی که در جریان قیام مردم ایران دستگیر شدند، ابراز نگرانی کرده و خواستار آزادی زندانیان سیاسی و عقیدتی، از جمله مدافعان حقوق بشر شده است.»
در این قسمت به روی وضعیت زندانیان سیاسی متمرکز شده … بعد در ادامه:
«رفتار ضدانسانی حکومت آخوندی در زندانها و مشخصاً بکارگیری شکنجه و دیگر رفتار ظالمانه و ضدانسانی یا رفتار یا مجازات تحقیرآمیز، گرفتن اعتراف اجباری زیر شکنجه، شرایط غیرانسانی و تحقیرآمیز زندانیان در بازداشت، تهدید و ارعاب و توهین و حبس‌های انفرادی طولانی‌مدت در زندانهای رژیم ابراز نگرانی کرده است.»
پرسش: یکی از اقداماتی که رژیم درزندان می‌کنه همین خودکشی‌هاست که در رژیم هم صداهایی در اومده، ارزیابی شما در این باره چیه؟
مجید شکوهی: این تاکتیک جدید رژیمه که می‌خواد به این ترتیب هم تیغ سرکوب رو نگه داره و هم قیمت سیاسی اون رو نده که البته حتی تو خود رژیم هم این ترفندش نگرفت و صدای برخی نماینده‌های درون رژیم رو هم در آورد و دستشون رو شد سازمانهای بین‌المللی که دیگه جای خود داره.
مثلاً یکی از این نماینده‌های باند خامنه‌ای بنام قاضی پور روز ۲۹ بهمن به این اعترافها اعتراض می‌کنه و می‌گه:
«…در مجلس آقای مطهری افرادی صحبت می‌کنند که از زبان ضد انقلاب بدتر صحبت می‌کنند، اهداف نظام، سیاستهای کلی نظام را، رهبر فرزانه، شورایعالی امنیت ملی تعیین می‌کند، یکی از نمایندگان می‌گه که بچه‌های مردم رو می‌برند زندان کشته تحویل می‌دهند، این برخلاف سیاستهای نظام است، این کارها بد است… من از حضرتعالی می‌خواهم حتماً به این نطقها که علیه نظام، علیه نیروهای مسلح صحبت می‌کنند و از ضد انقلاب دفاع می‌کنند، برخورد کنید.»
پس ببینید این هم سوخته و افشا شده بخصوص این مورد آخر کاووس سید امامی چون ایرانی – کانادایی بود جنجالی در رسانه‌های بین‌المللی راه انداخت که قیمت کلانی هم برای رژیم داشت یا اعترافی که یونسی وزیر اطلاعات سابق در رابطه با قتل زهرا کاظمی کرد و انداخت گردن مرتضوی خب اینها نشون میده که دیگه دستشون رو شده و خریداری نداره به همین دلیل هم دیگه نمی‌تونند از این ترفندها استفاده کنند.
پرسش: ما چه کاری می‌توانیم برای کمک به زندانیان سیاسی انجام بدهیم آیا انعکاس مقاومت آنها در فضای مجازی کافی است یا کار دیگری هم هست که بتوانیم انجام دهیم؟
مجید شکوهی: اینکه ما چه کاری می‌توانیم بکنیم باید بگم که هزار زمینه برای ما فراهمه که انجام بدیم و وظیفه ماست که انجام بدیم همانطور که گفتم الان صدای مردم ایران تو جهان انعکاس داره کوچک‌ترین خبر در زندانهای رژیم توی جهان طنین داره، سابق اینطور نبود وقتی که سیاست مماشات با رفتن اوباما پرونده‌اش بسته شد الان دیگر صدای مردم ایران شنیده می‌شه و این جایز نیست که این فرصتها رو از دست بدیم.
همانطور که گفتین فضای مجازی به ما این امکان رو داده که به بهترین وجهی صدای زندانیان سیاسی باشیم با نامه نگاری به دبیرکل ملل متحد به نهادهای غیر دولتی به وزراتخانه‌های کشورهای اروپایی و آمریکا باید که اطلاعات وضعیت زندانیان و همچنین عوامل سرکوب رو معرفی و افشا کرد و از همه مردم تقاضا داریم که در این زمینه فعال باشند و وظیفه خودشون بدونن که این کار رو انجام بدن.
در حمایت از اونها در کمپین‌های مختلف شرکت کنیم و صدای اونها باشیم.
خانواده‌ها و اقوام و دوستان اونها رو ترغیب به اعتراض و اعتصابات و تحصن‌های اعتراضی در مقابل ارگانهای قضاییه بکنیم و خودمان نیز در همیاری و هم دردی با اونها در این اعتراضات و تحصن‌ها شرکت فعال کنیم.
فیلم همین تحصن و اعتراضات را در شبکه‌های اجتماعی بطور گسترده منعکس کرده و از ارگانهای حقوق بشری و ملی و میهنی بخواهیم انعکاس این اعتراضات را بیشتر و بیشتر منعکس کرده و در مورد آن اقدام فوری انجام بدهند.
همچنین در رابطه با خانواده‌های زندانیانی که کمتر با مجامع مختلف بین‌المللی ارتباط دارند سعی کنیم که اونها رو با این مجامع مرتبط کرده و یا
نامه‌های اعتراضی اونها را بدست این مجامع برسانیم و صدای این خانواده‌ها باشیم.
این روزها بخصوص پس از قیام و اعتراضات سراسری که از دی‌ماه گسترش یافت، از یکسو شاهد وحشی‌گری نیروهای سرکوبگر و از سوی دیگر مقاومت شجاعانه زندانیان سیاسی در زندانهای رژیم آخوندی هستیم.
دبیرکل ملل متحد در آخرین گزارش خود به شورای حقوق بشر درباره وضعیت حقوق بشر در ایران تحت حاکمیت آخوندها می‌نویسد:
«کانال‌های خبری رسمی تأیید کردند دست کم ۲۲ نفر از جمله کودکان در درگیریهای ۵ روز اول تظاهرات‌ها کشته شدند…»
دبیرکل نسبت به رفتار ضدانسانی حکومت آخوندی در زندانها و مشخصاً بکارگیری شکنجه و دیگر رفتار ظالمانه و ضدانسانی یا رفتار یا مجازات تحقیرآمیز، گرفتن اعترافات اجباری زیر شکنجه، شرایط غیرانسانی و تحقیرآمیز زندانیان در بازداشت، تهدید و ارعاب و توهین و حبس‌های انفرادی طولانی‌مدت در زندانهای رژیم ابراز نگرانی کرده است. دبیرکل ملل‌متحد محرومیت از دسترسی به مراقبتهای بهداشتی مناسب برای زندانیان را معادل شکنجه دانست.
به همین منظور کنفرانس امروز خودمان را به این موضوع اختصاص دادیم و به سئوالاتی که در این رابطه مطرح شده پاسخ می‌دهیم.
زندانی سیاسی به دلیل زیر پا گذاشتن قوانین خود ساخته حاکمیت دیکتاتور بوجود اومده! در کشورهای دمکراتیک پدیده‌یی به نام زندانی سیاسی یا عقیدتی وجود نداره؟
چون قوانین حامی حقوق کل جامعه و تمامی مردمه صرف نظر از طبقه، نژاد و دینشون. بنابراین برای همه مردم حق اعتراض، ابراز عقیده و دادخواهی به رسمیت شناخته شده است.
اما هدف رژیم از دستگیری کسانی که به قوانین ارتجاعی رژیم شوریدن و اعتراض کردن چیه؟ رژیم می‌خواد هر اعتراضی را در جامعه به هرشکلی که باشه سرکوب کنه و فضای ترس و وحشت ایجاد کنه و زندانی سیاسی را هم وادار به سکوت بکنه
اگر زندانی سیاسی در زندان در مقابل دیکتاتوری سکوت کنه و اعتراض نکنه یعنی به خواست اون تن داده.
بنابراین برای یک زندانی قبل از اینکه هدفش از مقاومت این باشه که مثلاً با مقاومت کردن به آزادی برسه یا اینکه امتیازی از زندانبان بگیره نفس مقاومت در برابر دیکتاتور مهمه حتی اگر هیچ چیزی به دست نیاره؟
راستی چرا سی هزار زندانی سیاسی مجاهد و مبارز، نه در یک مکان بلکه در سراسر زندانهای ایران تنها به خاطر یک نام یعنی «مجاهد» بجای «منافق» اعدام شدند؛ در حالی که می‌دانستند اگر بگویند «منافق» زنده خواهند ماند؟ اینها در یک مکان نبودند اما یک تصمیم واحد گرفتند…! راستی چرا؟
اجازه بدید پاسخ این سئوال رو از زبان کسی بدم که در قتل عام سال ۶۷ سه سال بیشتر نداشت سهیل عربی که اکنون در زندان است در آخرین پیامش می‌گه:
«اعتصاب یعنی فریاد- یعنی خاموش نماندن در برابر ستمگران- اعتصاب یعنی مرگ بهتر از در ذلت زیستن است. من هر چه توان داشتم را وقف مبارزه؛ آزادی و برابری خواهی کردم. نوشتم؛ ترجمه کردم؛ عکس گرفتم؛ در راهپیماییهای اعتراضی شرکت کردم. از گلوله؛ باتوم؛ زندان و اعدام نترسیدم… آری تحمل حبس هنر نیست. در زندان مبارزه کردن و مبارز تربیت کردن شاهکار است…»
بنابراین در یک کلام مرگ بهتر است از تن دادن به ذلت.
پرفسور ژان زیگلر در جلسه اخیر مقاومت در ژنو جملات بسیار مهمی داره که همین مضمون رو بیان می‌کنه:
«ما در شرایط خارق‌العاده‌یی هستیم مردم ایران و نسل جدیدی به‌پاخاسته‌اند و جوانانی که تظاهرات کردند آنها از جان گذشته هستند و یک دلیل این از جان گذشتن‌ها اعتراض علیه فقر اقتصادی و فساد آخوندهاست اما در واقع آتشی که به جان آنها افتاده آتشی است که توسط شهیدان سال ۶۷ برافروخته شده است آنها خواهان آزادی، دموکراسی و احترام به حقوق‌بشر هستند و جای شکی نیست که آنها از الگوی قهرمانانه‌ی شهیدان ۶۷ انگیزه می‌گیرند فداکاری فوق‌العاده‌ی این مردان و زنان قهرمان در سی سال پیش هنوز هم موضوع روز است.»
بنابراین بحث بر سر فداکاری انسانهایی است که سی سال پیش این مسیر را طی کردن هر جوان ایرانی بداند یا نداند در این قیام دارد در آن مسیر حرکت می‌کند! از آن تأثیر گرفته و در همان فضا و ملاء تنفس کرده.
در چنین وضعیتی دبیرکل چنین گزارش میده طبعاً میز رژیم رو برهم می‌زنه. دبیرکل روی نکات بسیار مهمی دست گذاشته است که نشون میده تلاش و تقلاهای رژیم دیگه رنگی نداره دبیرکل می‌گه:
«در گزارشات متعددی گفته شد که دولت دسترسی به اینترنت را در شبکه تلفنهای همراه از جمله در سرویسهای خدمات رسانی شبکه‌های اجتماعی مسدود کرد…»
پس گزارشات داده شده توسط مردم در این گزارش منعکس شده و این بسیار مهمه بعد ادامه میده:
«کانال‌های خبری رسمی تأیید کردند دست کم ۲۲ نفر از جمله کودکان در درگیریهای ۵ روز اول تظاهرات‌ها کشته شدند… دبیرکل سازمان ملل‌متحد نسبت به سرنوشت افرادی که در جریان قیام مردم ایران دستگیر شدند، ابراز نگرانی کرده و خواستار آزادی زندانیان سیاسی و عقیدتی، از جمله مدافعان حقوق بشر شده است.»
در این قسمت به روی وضعیت زندانیان سیاسی متمرکز شده … بعد در ادامه:
«رفتار ضدانسانی حکومت آخوندی در زندانها و مشخصاً بکارگیری شکنجه و دیگر رفتار ظالمانه و ضدانسانی یا رفتار یا مجازات تحقیرآمیز، گرفتن اعتراف اجباری زیر شکنجه، شرایط غیرانسانی و تحقیرآمیز زندانیان در بازداشت، تهدید و ارعاب و توهین و حبس‌های انفرادی طولانی‌مدت در زندانهای رژیم ابراز نگرانی کرده است.»
مثلاً یکی از این نماینده‌های باند خامنه‌ای بنام قاضی پور روز ۲۹ بهمن به این اعترافها اعتراض می‌کنه و می‌گه:
«…در مجلس آقای مطهری افرادی صحبت می‌کنند که از زبان ضد انقلاب بدتر صحبت می‌کنند، اهداف نظام، سیاستهای کلی نظام را، رهبر فرزانه، شورایعالی امنیت ملی تعیین می‌کند، یکی از نمایندگان می‌گه که بچه‌های مردم رو می‌برند زندان کشته تحویل می‌دهند، این برخلاف سیاستهای نظام است، این کارها بد است… من از حضرتعالی می‌خواهم حتماً به این نطقها که علیه نظام، علیه نیروهای مسلح صحبت می‌کنند و از ضد انقلاب دفاع می‌کنند، برخورد کنید.»
پس ببینید این هم سوخته و افشا شده بخصوص این مورد آخر کاووس سید امامی چون ایرانی – کانادایی بود جنجالی در رسانه‌های بین‌المللی راه انداخت که قیمت کلانی هم برای رژیم داشت یا اعترافی که یونسی وزیر اطلاعات سابق در رابطه با قتل زهرا کاظمی کرد و انداخت گردن مرتضوی خب اینها نشون میده که دیگه دستشون رو شده و خریداری نداره به همین دلیل هم دیگه نمی‌تونند از این ترفندها استفاده کنند.
همانطور که گفتین فضای مجازی به ما این امکان رو داده که به بهترین وجهی صدای زندانیان سیاسی باشیم با نامه نگاری به دبیرکل ملل متحد به نهادهای غیر دولتی به وزراتخانه‌های کشورهای اروپایی و آمریکا باید که اطلاعات وضعیت زندانیان و همچنین عوامل سرکوب رو معرفی و افشا کرد و از همه مردم تقاضا داریم که در این زمینه فعال باشند و وظیفه خودشون بدونن که این کار رو انجام بدن.
در حمایت از اونها در کمپین‌های مختلف شرکت کنیم و صدای اونها باشیم.
خانواده‌ها و اقوام و دوستان اونها رو ترغیب به اعتراض و اعتصابات و تحصن‌های اعتراضی در مقابل ارگانهای قضاییه بکنیم و خودمان نیز در همیاری و هم دردی با اونها در این اعتراضات و تحصن‌ها شرکت فعال کنیم.
فیلم همین تحصن و اعتراضات را در شبکه‌های اجتماعی بطور گسترده منعکس کرده و از ارگانهای حقوق بشری و ملی و میهنی بخواهیم انعکاس این اعتراضات را بیشتر و بیشتر منعکس کرده و در مورد آن اقدام فوری انجام بدهند.
همچنین در رابطه با خانواده‌های زندانیانی که کمتر با مجامع مختلف بین‌المللی ارتباط دارند سعی کنیم که اونها رو با این مجامع مرتبط کرده و یا
