وصیتنامه‌ی سهیل عربی: «قضات و بازجوهای خودفروخته»
سهیل عربی در ۸مین روز اعتصاب غذای خشک خود در وصیت‌نامه‌اش وعده می‌دهد که روزی می‌رسد که پیشانی‌های ریا کار دیگر بر سرزمینمان حکومت نخواهند کرد.
۱۳۸۸ روز
سهیل عربی، زندانی عقیدتی محبوس در زندان اوین با انتشار نامه‌ای در ۷ مهر ۹۶ در ۳۷ مین روز از اعتصاب غذایش اعلام کرد که «۱۳۸۸روز محبوس بودم؛ به خصوص این ۸ روز آخر بسیار دشوار بود.» ۸ روز آخری که او در اعتصاب غذای خشک به سر برده است.
جرم
سهیل عربی از همسرش می‌خواهد تا به دخترشان روژانا بگوید: «پدر به جرم اندیشیدن و روشنگری زندان بود.»
وجدان‌های خفته
سهیل عربی از شب‌های طاقت فرسای زندان می‌گوید که آنرا با این امید به روز رسانده است که مگر «وجدان قاضی‌ها و بازجو‌ها بیدار شود. که اگر بیدار می‌شد، مرا تبرئه می‌کردند و خلاف‌کارها و مجرمین واقعی را به زندان می‌انداختند». «قضات و بازجوهای خودفروخته»یی که روزی «محاکمه» خواهند شد، روزی که «سرزمینمان دیگر توسط پیشانی‌های ریا کار اداره» نمی‌شود.
شر ظالمین
سهیل عربی می‌گوید: «دیگر تحمل این همه ظلم را ندارم.» او که بنا به گفته خودش در شرایط دشوار جسمی بر اثر اعتصاب غذا به سر می‌برد، می‌گوید: «من رفتم اما شک ندارم روزی از شر ظالمین رها می‌شویم؛ پرونده مرا می‌خوانید و ایمان می‌آورید که حتی یک روز زندان بودن حق من نبود.»
آخرین درخواست
سهیل عربی خطاب به حکومتگران می‌گوید: «اکنون در یک قدمی مرگ هستم؛ قند ۵۰، فشار ۵ روی ۶، وزن ۶۶، خونریزی معده و...
به خواسته‌های قانونی‌ام توجهی نکردید، دست‌کم آخرین خواسته‌ام را که برای پس از مرگ است، انجام دهید؛ مرا در بند ۳۵۰ اوین، اتاق یک دفن کنید. به‌زودی اینجا تبدیل به موزه خواهد شد و روژانا‌ها با افتخار از ما یاد خواهند کرد.»
سهیل عربی در پایان می‌گوید: «هرگز اجازه ندهید شخص دیگری را به جرم داشتن عقاید متفاوت شکنجه دهند.»
به خواسته‌های قانونی‌ام توجهی نکردید، دست‌کم آخرین خواسته‌ام را که برای پس از مرگ است، انجام دهید؛ مرا در بند ۳۵۰ اوین، اتاق یک دفن کنید. به‌زودی اینجا تبدیل به موزه خواهد شد و روژانا‌ها با افتخار از ما یاد خواهند کرد.»
سهیل عربی در پایان می‌گوید: «هرگز اجازه ندهید شخص دیگری را به جرم داشتن عقاید متفاوت شکنجه دهند.»
