 |
| عفت ماهبازبازمانده از قتل عام ۶۷ |
به عنوان یک جان بدر برده آن تابستان شوم، شهادت می دهم آنچه در سال ۶۷ رخ داد نه تنها یک شبه و اتفاقی بر اثر حمله “فروغ جاودان” مجاهدین نبود، بلکه با برنامه ریزی دقیق رخ داده است. ازاوایل سال ۶۶ تا آذر ماه ۶۷، شکنجه و بازجویی زندانیان قدم به قدم با برنامه پیش رفت و اجرای اصلی آن برنامه یعنی اعدام ها را همزمان با سوم و چهارم مرداد ماه و حضور مجاهدین در غرب کشور، و با فرمان آیت الله خمینی تنظیم کردند …
سی سال پس از کشتار جمعی زندانیان سیاسی تابستان ۶۷، حقایق همچنان در پس پرده آمرین و عاملین آن مسکوت مانده است پرونده کشتار بزرگ زندانیان سیاسی ایران پرونده ای گشوده است هنوز بسیاری از ابعاد فاجعه برای همگان روشن نشده است. هنوز میلیون ها نفر از مردم ایران از فجایع تابستان ۶۷، جنایاتی که به درستی و بر طبق قوانین بین المللی مصداق جنایت علیه بشریت است، در زندان های ایران بی اطلاعند.
تلاش های ایت الله منتظری در سال ۶۷ و بعدها چاپ کتاب خاطرات او وهمچنین پخش فایل صوتی اظهارات آیت‌الله که در آن به روشنی خطاب به هیئت مرگ در مرداد ۱۳۶۷می گوید: «به نظر من بزرگترین جنایت که در جمهوری اسلامی شده و در تاریخ ما رو محکوم میکنن به دست شما انجام شده و شما را در آینده جزو جنایتکاران توی تاریخ می‌نویسند» ابعاد تازه ایی به این فجایع داد.
انتشار این فایل صوتی توسط احمد منتظری در در تاریخ ۱۹ مرداد ۱۳۹۵، در سایت ایت الله منتظری کمک ویژه ایی به افکار عمومی و نمود آنگونه که امروز در ایران صحبت از فاجعه ۶۷ در میان مردم دیگر تابو نیست. و سببی شد برخی از اصلاح طلبان، افراد دست اندرکار دولتی سابق مانند مصطفی تاج‌زاده از مسئولیت خود عذرخواهی کرده‌اند. علی مطهری، نائب رئیس مجلس نیز مکررا خواهان توضیح مقام‌های قضایی وقت درباره اعدام‌ها شده است. و یا شاید سببی که در سی امین سال این فاجعه آقای عیسی سحرخیز روزنامه نگار و تحلیل گر سیاسی در ایران، در وبسایت دویچه وله در باره این جنایت هولناک مطلبی بنویسند، در نوشته آقای سحرخیز- که دوره ایی در این نظام زندانی سیاسی هم بوده اند- مطالبی بیان شده که به برخی از انها در اینجا می پردازم:
تیتر مقاله این است:«دلیل اعدام ها، انتقام جویی کور به بهانه یک عملیات نظامی ناموفق»
در مقاله ایشان آمده است:
«ماجرا با یک زیاده‌خواهی و قدرت‌طلبی آشکار آغاز شد. یک لشکرکشی تمام عیار با نام “فروغ جاویدان” که چند روز پس از پذیرش قطعنامه ۵٩٨ سازمان ملل توسط جمهوری اسلامی و برقراری آتش بس، در تاریخ ۳ مرداد ۱۳۶۷ توسط قوای مسلح رجوی، با همکاری تنگاتنگ ارتش عراق به ایران تحمیل شد….
… عملیات مرصاد در تاریخ جمعه ۷مرداد پایان یافت. …
تا اینجای ماجرا، شاید همه چیز روال طبیعی داشته باشد، اما در روزهای اول این عملیات و تا یک دو ماهی پس از آن، بر اساس پاره‌ای احکام و فتوای حکومتی صادره، هزاران نفر کشته و اعدام شدند. کاری که از یکسو بحث شرعی، قانونی و حقوق بشری دنباله‌داری را شکل داد و از سوی دیگر، در دل خود یک زلزله سیاسی به وجود آورد که پس از سه دهه، هنوز پس لرزه‌های آن جمهوری اسلامی و مردم ایران را می‌لرزاند».
این تیتر و تقریبا کل مطلب آقای سحرخیز اینگونه القا می کند که که در این فاجعه تنها مجاهدین خلق اعدام شده اند. در اینجا پرسشی که ایجاد می شود پس از چه رو افرادی را که نه خود نه سازمانشان هیچگاه دست به سلاح نبردند تنها به جرم عقیده اعدام کردند؟
مگر نه اینکه تا کنون همه مسئولین حکومتی پاسخ شان این بوده است که ما تنها مجاهدین را اعدام کردیم آنهم به دلایل مسلحانه، آنها کل سازمان های سیاسی چپ مسلح و غیرمسلح را با عنوان مجاهدین تعریف کردند تا به کشتارشان مشروعیت بیشتر دهند هر چند این استدلال حتی برای مجاهدین هم درست نیست.
ادامه مقاله همان موضع آقای سحرخیز را تاکید می کند:
…«همان‌گونه که در مورد وقوع لشگرکشی رجوی نمی‌توان شک و تردید به دل راه داد، در این خصوص هم نمی‌توان شک کرد که یک انتقام‌جویی پشت اعدام‌های سال ۶٧ قرار داشت که عمدتا ریشه در دل اختلاف‌های دهه ۵٠، در درون زندان‌های رژیم پهلوی داشته است؛ به ویژه پس از کودتای خونین درون سازمان مجاهدین خلق ایران و بالا گرفتن دعوای اسلام‌گرایان متعصب و مارکسیست‌های دگم اندیش. خلاصه، پیامد این دعوا، شد یک انتقام‌جویی کور به بهانه یک عملیات نظامی ناموفق.»
پرسش من از آقای سحرخیر این است ایا گفتار مسئولین حکومتی به شکل روزنامه نگارانه و با فرمولبندی تازه تری بیان نمی شود؟
ایشان در ادامه می گویند :
«بدبینانه‌ترین فرضیه این است که در مراحل اولیه، جمعی خوش خیال که از اوائل دهه ۶٠ به دلیل ترور، بمبگذاری، فعالیت نظامی یا اقدام سیاسی دستگیر شده بودند، با دل بستن به پیروزی و آزادی و احیانا کسب پست و مقام، در زندان‌های جمهوری اسلامی به نفع قوای مهاجم وارد کار تبلیغاتی شده، شادی کرده و شعار داده باشند. این حرکت احساسی و تا حدی بچگانه – با هدف قدرت نمایی یا زهرچشم گرفتن از ماموران امنیتی و زندانبانان- با برگشتن ورق به نفع جمهوری اسلامی، چیزی در بر نداشت جز اعدام اسیران جنگی با حکم دادگاه‌های نظامی در مناطق عملیاتی و شکل‌گیری جوخه‌های مرگ، برپا کردن طناب‌های دار و یک سلسله اعدام دسته جمعی طرفداران مسعود رجوی در زندان‌های مختلف ایران از ۶ مرداد ۶٧».
آقای سحرخیز شما با استناد به کدام اسناد می گوئید زندانیان مجاهد در زندان «وارد کارزار تبلیغاتی شده، شادی کرده و شعار داده باشند» و یا…. – با هدف قدرت نمایی یا زهرچشم گرفتن از ماموران امنیتی و زندانبانان-»
این جملات تداعی کننده شایعاتی است که در زمان کشتار، مسئولین زندان در بیرون زندان در بین خانواده زندانیان به راه انداخته بودند که “زندانیان در زندان شورش راه انداختند و قصد کشتن پاسداران را داشتند و…..!.”
ایا اصولا زندانیان در زندان، انهم در شرایط دشوارسال ۶۷ امکان حرکتی حتی جزئی را داشتند؟ جز این بود که تفنگ و شلاق دست زندانبان بود و زندانی – جز مقاومت با جسم و روحش- در چاردیواری سلول و بند عمومی شب و روز از همه طرف با تهدید و شکنجه روبرو می شد و حتی امکان شادی هم از او دریغ می شد؟
آقای سحر خیز واقعا ایا اینگونه است؟ شما به عنوان یک روزنامه نگار قدیمی و به عنوان کسی که در دوره ایی مدیرکل مطبوعات داخلی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی بودید به عنوان مدیرمسوول چند روزنامهٔ و به عنوان زندانی سیاسی ایا اطلاعتان از کشتار ۶۷ تا این حد است؟
آیا شما از کتاب ها و مقالاتی که جان بدر برده گان ان فاجعه – مجموعه ادبیات زندان- نوشته اند* و کوشیدند به گوش افکار عمومی برسانند بی اطلاع هستید؟ – امر بعیدی بنظر می رسد- اما اگر در این حد است پس از گذشت سی سال از فاجعه قصد تان از این نوشتار چیست؟
ایا این اعدام ها به ورود مجاهدین به مرزهای ایران ارتباط داشت؟ پس چگونه آزاده طبیب دانش اموز مجاهدی که در کودکی در خیابان دستگیر شد وحتی دپیلمش را در زندان گرفته، وحکمش را می گذراند و زنان دیگری چون او که هیچگاه مبارزه مسلحانه نداشته اند اعدام شدند؟
به عنوان یک جان بدر برده آن تابستان شوم، شهادت می دهم آنچه در سال ۶۷ رخ داد نه تنها یک شبه و اتفاقی بر اثر حمله “فروغ جاودان” مجاهدین نبود، بلکه با برنامه ریزی دقیق رخ داده است. ازاوایل سال ۶۶ تا آذر ماه ۶۷، شکنجه و بازجویی زندانیان قدم به قدم با برنامه پیش رفت و اجرای اصلی آن برنامه یعنی اعدام ها را همزمان با سوم و چهارم مرداد ماه و حضور مجاهدین در غرب کشور، و با فرمان آیت الله خمینی تنظیم کردند.*
اقای سحرخیز می نویسند
«اندکی بعد، در شهریور ماه دایره اعدام‌ها از مجاهدین فراتر میرود و نوبت میرسد به مارکسیست‌ها و طرفداران گروه‌های چپ و در نهایت، هر زندانی دارای حکم و بدون حکم که حاضر نیست توبه کند…»
در جایی دیگر می نویسند «همچنین، بازداشت شدگان پیش از عملیات مرصاد؛ چندهزار نفری که هنوز دادگاهشان برگزار و محکوم نشده بودند، اما چون طرفدار یا سمپات “سازمان مجاهدین خلق ایران”، گروه‌های مارکسیستی چون “سازمان چریک‌های فدایی خلق ایران” یا حتی “حزب توده” بودند، عفریت مرگ ناغافل نیمه شب به سراغشان آمد».
تلاش های ایت الله منتظری در سال ۶۷ و بعدها چاپ کتاب خاطرات او وهمچنین پخش فایل صوتی اظهارات آیت‌الله که در آن به روشنی خطاب به هیئت مرگ در مرداد ۱۳۶۷می گوید: «به نظر من بزرگترین جنایت که در جمهوری اسلامی شده و در تاریخ ما رو محکوم میکنن به دست شما انجام شده و شما را در آینده جزو جنایتکاران توی تاریخ می‌نویسند» ابعاد تازه ایی به این فجایع داد.
انتشار این فایل صوتی توسط احمد منتظری در در تاریخ ۱۹ مرداد ۱۳۹۵، در سایت ایت الله منتظری کمک ویژه ایی به افکار عمومی و نمود آنگونه که امروز در ایران صحبت از فاجعه ۶۷ در میان مردم دیگر تابو نیست. و سببی شد برخی از اصلاح طلبان، افراد دست اندرکار دولتی سابق مانند مصطفی تاج‌زاده از مسئولیت خود عذرخواهی کرده‌اند. علی مطهری، نائب رئیس مجلس نیز مکررا خواهان توضیح مقام‌های قضایی وقت درباره اعدام‌ها شده است. و یا شاید سببی که در سی امین سال این فاجعه آقای عیسی سحرخیز روزنامه نگار و تحلیل گر سیاسی در ایران، در وبسایت دویچه وله در باره این جنایت هولناک مطلبی بنویسند، در نوشته آقای سحرخیز- که دوره ایی در این نظام زندانی سیاسی هم بوده اند- مطالبی بیان شده که به برخی از انها در اینجا می پردازم:
تیتر مقاله این است:«دلیل اعدام ها، انتقام جویی کور به بهانه یک عملیات نظامی ناموفق»
در مقاله ایشان آمده است:
«ماجرا با یک زیاده‌خواهی و قدرت‌طلبی آشکار آغاز شد. یک لشکرکشی تمام عیار با نام “فروغ جاویدان” که چند روز پس از پذیرش قطعنامه ۵٩٨ سازمان ملل توسط جمهوری اسلامی و برقراری آتش بس، در تاریخ ۳ مرداد ۱۳۶۷ توسط قوای مسلح رجوی، با همکاری تنگاتنگ ارتش عراق به ایران تحمیل شد….
… عملیات مرصاد در تاریخ جمعه ۷مرداد پایان یافت. …
تا اینجای ماجرا، شاید همه چیز روال طبیعی داشته باشد، اما در روزهای اول این عملیات و تا یک دو ماهی پس از آن، بر اساس پاره‌ای احکام و فتوای حکومتی صادره، هزاران نفر کشته و اعدام شدند. کاری که از یکسو بحث شرعی، قانونی و حقوق بشری دنباله‌داری را شکل داد و از سوی دیگر، در دل خود یک زلزله سیاسی به وجود آورد که پس از سه دهه، هنوز پس لرزه‌های آن جمهوری اسلامی و مردم ایران را می‌لرزاند».
این تیتر و تقریبا کل مطلب آقای سحرخیز اینگونه القا می کند که که در این فاجعه تنها مجاهدین خلق اعدام شده اند. در اینجا پرسشی که ایجاد می شود پس از چه رو افرادی را که نه خود نه سازمانشان هیچگاه دست به سلاح نبردند تنها به جرم عقیده اعدام کردند؟
مگر نه اینکه تا کنون همه مسئولین حکومتی پاسخ شان این بوده است که ما تنها مجاهدین را اعدام کردیم آنهم به دلایل مسلحانه، آنها کل سازمان های سیاسی چپ مسلح و غیرمسلح را با عنوان مجاهدین تعریف کردند تا به کشتارشان مشروعیت بیشتر دهند هر چند این استدلال حتی برای مجاهدین هم درست نیست.
ادامه مقاله همان موضع آقای سحرخیز را تاکید می کند:
…«همان‌گونه که در مورد وقوع لشگرکشی رجوی نمی‌توان شک و تردید به دل راه داد، در این خصوص هم نمی‌توان شک کرد که یک انتقام‌جویی پشت اعدام‌های سال ۶٧ قرار داشت که عمدتا ریشه در دل اختلاف‌های دهه ۵٠، در درون زندان‌های رژیم پهلوی داشته است؛ به ویژه پس از کودتای خونین درون سازمان مجاهدین خلق ایران و بالا گرفتن دعوای اسلام‌گرایان متعصب و مارکسیست‌های دگم اندیش. خلاصه، پیامد این دعوا، شد یک انتقام‌جویی کور به بهانه یک عملیات نظامی ناموفق.»
پرسش من از آقای سحرخیر این است ایا گفتار مسئولین حکومتی به شکل روزنامه نگارانه و با فرمولبندی تازه تری بیان نمی شود؟
ایشان در ادامه می گویند :
«بدبینانه‌ترین فرضیه این است که در مراحل اولیه، جمعی خوش خیال که از اوائل دهه ۶٠ به دلیل ترور، بمبگذاری، فعالیت نظامی یا اقدام سیاسی دستگیر شده بودند، با دل بستن به پیروزی و آزادی و احیانا کسب پست و مقام، در زندان‌های جمهوری اسلامی به نفع قوای مهاجم وارد کار تبلیغاتی شده، شادی کرده و شعار داده باشند. این حرکت احساسی و تا حدی بچگانه – با هدف قدرت نمایی یا زهرچشم گرفتن از ماموران امنیتی و زندانبانان- با برگشتن ورق به نفع جمهوری اسلامی، چیزی در بر نداشت جز اعدام اسیران جنگی با حکم دادگاه‌های نظامی در مناطق عملیاتی و شکل‌گیری جوخه‌های مرگ، برپا کردن طناب‌های دار و یک سلسله اعدام دسته جمعی طرفداران مسعود رجوی در زندان‌های مختلف ایران از ۶ مرداد ۶٧».
آقای سحرخیز شما با استناد به کدام اسناد می گوئید زندانیان مجاهد در زندان «وارد کارزار تبلیغاتی شده، شادی کرده و شعار داده باشند» و یا…. – با هدف قدرت نمایی یا زهرچشم گرفتن از ماموران امنیتی و زندانبانان-»
این جملات تداعی کننده شایعاتی است که در زمان کشتار، مسئولین زندان در بیرون زندان در بین خانواده زندانیان به راه انداخته بودند که “زندانیان در زندان شورش راه انداختند و قصد کشتن پاسداران را داشتند و…..!.”
ایا اصولا زندانیان در زندان، انهم در شرایط دشوارسال ۶۷ امکان حرکتی حتی جزئی را داشتند؟ جز این بود که تفنگ و شلاق دست زندانبان بود و زندانی – جز مقاومت با جسم و روحش- در چاردیواری سلول و بند عمومی شب و روز از همه طرف با تهدید و شکنجه روبرو می شد و حتی امکان شادی هم از او دریغ می شد؟
آقای سحر خیز واقعا ایا اینگونه است؟ شما به عنوان یک روزنامه نگار قدیمی و به عنوان کسی که در دوره ایی مدیرکل مطبوعات داخلی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی بودید به عنوان مدیرمسوول چند روزنامهٔ و به عنوان زندانی سیاسی ایا اطلاعتان از کشتار ۶۷ تا این حد است؟
آیا شما از کتاب ها و مقالاتی که جان بدر برده گان ان فاجعه – مجموعه ادبیات زندان- نوشته اند* و کوشیدند به گوش افکار عمومی برسانند بی اطلاع هستید؟ – امر بعیدی بنظر می رسد- اما اگر در این حد است پس از گذشت سی سال از فاجعه قصد تان از این نوشتار چیست؟
ایا این اعدام ها به ورود مجاهدین به مرزهای ایران ارتباط داشت؟ پس چگونه آزاده طبیب دانش اموز مجاهدی که در کودکی در خیابان دستگیر شد وحتی دپیلمش را در زندان گرفته، وحکمش را می گذراند و زنان دیگری چون او که هیچگاه مبارزه مسلحانه نداشته اند اعدام شدند؟
به عنوان یک جان بدر برده آن تابستان شوم، شهادت می دهم آنچه در سال ۶۷ رخ داد نه تنها یک شبه و اتفاقی بر اثر حمله “فروغ جاودان” مجاهدین نبود، بلکه با برنامه ریزی دقیق رخ داده است. ازاوایل سال ۶۶ تا آذر ماه ۶۷، شکنجه و بازجویی زندانیان قدم به قدم با برنامه پیش رفت و اجرای اصلی آن برنامه یعنی اعدام ها را همزمان با سوم و چهارم مرداد ماه و حضور مجاهدین در غرب کشور، و با فرمان آیت الله خمینی تنظیم کردند.*
اقای سحرخیز می نویسند
«اندکی بعد، در شهریور ماه دایره اعدام‌ها از مجاهدین فراتر میرود و نوبت میرسد به مارکسیست‌ها و طرفداران گروه‌های چپ و در نهایت، هر زندانی دارای حکم و بدون حکم که حاضر نیست توبه کند…»
در جایی دیگر می نویسند «همچنین، بازداشت شدگان پیش از عملیات مرصاد؛ چندهزار نفری که هنوز دادگاهشان برگزار و محکوم نشده بودند، اما چون طرفدار یا سمپات “سازمان مجاهدین خلق ایران”، گروه‌های مارکسیستی چون “سازمان چریک‌های فدایی خلق ایران” یا حتی “حزب توده” بودند، عفریت مرگ ناغافل نیمه شب به سراغشان آمد».
آقای سحرخیز باید بدانید که اعدام زندانیان سیاسی، از قبل با برنامه ریزی دقیق صورت گرفته بود در نتیجه عفریت مرگ ناغافل به سراغشان نیامده است. از همان چهارم مرداد، نه شهریور ماه همزمان با اعدام مجاهدین، کشتن چپ های زندانی در اوین آغاز می شود.
به عنوان نمونه:
در پنج مرداد ماه در زندان اوین، همسرم علیرضا اسکندری (شاپور) و بسیار از همفکران و هم بندان او که از گروهای مختلف چپ بودند، جزو اولین سری اعدام های جمعی سال ۶۷ بودند. “گواهی فوتی” را که مسئولین زندان به خانواده همسرم دادند، پنج مرداد ماه نوشته شده است صدای تیرباران زندانیان در سالن اموزشگاه شب هنگام شنیده شد گواه دیگری است»*.
«آخرین ملاقات من با همسرم (شاپور) از فدائیان اکثریت، هفت تیر ۶۷ بود می دانستیم آخرین ملاقات است. آخرین ملاقات شاپور با خانوداده اش ۲۳ تیر ۶۷ بود.
در اخرین ملاقات من با همسرم، چند زندانی دیگر از بند مردان با همسرانشان ملاقات داخلی داشتند. از جمله رحمت فتحی همسر مریم نوری از چریک های فدایی اقلیت حکمش ده سال بود. محمدعلی پرتوی از گروه سهند، حکم ابد و علیرضا تشید از سازمان راه کارگر، حکم ابد داشت. به نقل از زندانیان جان بدربرده در بند مردان زندان اوین، که در کنار همسرم بودند در هفت تیر ۶۷ در بند مردان، به همه افراد زیر حکمی، با خانواده های شان ملاقات دادند سپس زندانبان همه کسانی که بالای ده سال حکم داشتند همچون رحمت فتحی از سازمان فدایی اقلیت ده سال، محمدعلی پرتوی از گروه سهند، علیرضا تشید از سازمان راه کارگر، حکم ابد، را از بند ۲۱۶ به سلول های انفرادی می برند و سرنوشت همه آن ها را بعد از جریان حمله “فروغ جاویدان” مجاهدین، و یا “مرصاد” روشن می کنند. بسیاری از این افراد در همان شب حمله، یعنی پنجم مرداد ماه اعدام شدند.»
(کتاب فراموشم مکن )
به عنوان نمونه:
در پنج مرداد ماه در زندان اوین، همسرم علیرضا اسکندری (شاپور) و بسیار از همفکران و هم بندان او که از گروهای مختلف چپ بودند، جزو اولین سری اعدام های جمعی سال ۶۷ بودند. “گواهی فوتی” را که مسئولین زندان به خانواده همسرم دادند، پنج مرداد ماه نوشته شده است صدای تیرباران زندانیان در سالن اموزشگاه شب هنگام شنیده شد گواه دیگری است»*.
«آخرین ملاقات من با همسرم (شاپور) از فدائیان اکثریت، هفت تیر ۶۷ بود می دانستیم آخرین ملاقات است. آخرین ملاقات شاپور با خانوداده اش ۲۳ تیر ۶۷ بود.
در اخرین ملاقات من با همسرم، چند زندانی دیگر از بند مردان با همسرانشان ملاقات داخلی داشتند. از جمله رحمت فتحی همسر مریم نوری از چریک های فدایی اقلیت حکمش ده سال بود. محمدعلی پرتوی از گروه سهند، حکم ابد و علیرضا تشید از سازمان راه کارگر، حکم ابد داشت. به نقل از زندانیان جان بدربرده در بند مردان زندان اوین، که در کنار همسرم بودند در هفت تیر ۶۷ در بند مردان، به همه افراد زیر حکمی، با خانواده های شان ملاقات دادند سپس زندانبان همه کسانی که بالای ده سال حکم داشتند همچون رحمت فتحی از سازمان فدایی اقلیت ده سال، محمدعلی پرتوی از گروه سهند، علیرضا تشید از سازمان راه کارگر، حکم ابد، را از بند ۲۱۶ به سلول های انفرادی می برند و سرنوشت همه آن ها را بعد از جریان حمله “فروغ جاویدان” مجاهدین، و یا “مرصاد” روشن می کنند. بسیاری از این افراد در همان شب حمله، یعنی پنجم مرداد ماه اعدام شدند.»
(کتاب فراموشم مکن )
پرسشم این است مسئولین وقت زندان ها، از کجا می دانستند مرصاد در پیش است از کجا پیش بینی حکم ویژه آیت الله خمینی را داشتند که این افراد را یک ماه قبل دست چین کردند، ملاقات دادند و سپس به انفرادی فرستادند چرا زندان اوین در سالهای ۶۶ تا ۶۷ در شرایط ویژه قرار داشت؟
در حالیکه حکم اعدام زنان از سال ۱۳۶۳ بنا به در خواست ایت الله منتظری وبه دستور ایت الله خمینی لغو شده بود. زندانبانان از کجا می دانستند حکم ویژه ایی برای اعدام زنان داده خواهد شد که در طی یک سال هر بار بازجویان با تحکم و در بازجویی ها به زنان مجاهد می گفتند اعدامتان خواهیم کرد؟ *
متاسفانه غیراز خاطرات زندان و حکایت های مادران و خانواده زندانیان، تاکنون اسنادی که این حقایق را مستندتر کند هنوز منتشر نشده اند اما روایت های اینگونه که حتی همین اندک اسناد هم مورد بررسی قرار نداده اند، می تواند به شکلی خاک پاشیدن به روی حقایق باشد.
اقای محمدرضا نیکفرد اندیشمند معاصر در باره خط مشی پاک کردن حافظه می گویند: «حکومت در نبرد بر سر یاد و آرشیو دو خط مشی دارد: از یک طرف می‌کوشد آرشیو مقابل را از بین ببرد؛ امکان‌های یادآوری را معدوم کند − حال چه قبرستان باشد، چه کتاب − و در مقابل آرشیو خودش را برپا سازد. فیلم درست می‌کند، کتاب و مقاله چاپ می‌کند، و انبوهی موسسه تشکیل داده که کارشان جعل تاریخ است. دستگاه ایدئولوژیک آموزش و پرورش، تبلیغات، رادیو و تلویزیون و دیگر نهادها همه در خدمت جعل هستند، برای اینکه مردم فراموش کنند و نوعی دیگر به خاطر آورند، نوعی که رژیم می‌خواهد.
در حالیکه حکم اعدام زنان از سال ۱۳۶۳ بنا به در خواست ایت الله منتظری وبه دستور ایت الله خمینی لغو شده بود. زندانبانان از کجا می دانستند حکم ویژه ایی برای اعدام زنان داده خواهد شد که در طی یک سال هر بار بازجویان با تحکم و در بازجویی ها به زنان مجاهد می گفتند اعدامتان خواهیم کرد؟ *
متاسفانه غیراز خاطرات زندان و حکایت های مادران و خانواده زندانیان، تاکنون اسنادی که این حقایق را مستندتر کند هنوز منتشر نشده اند اما روایت های اینگونه که حتی همین اندک اسناد هم مورد بررسی قرار نداده اند، می تواند به شکلی خاک پاشیدن به روی حقایق باشد.
اقای محمدرضا نیکفرد اندیشمند معاصر در باره خط مشی پاک کردن حافظه می گویند: «حکومت در نبرد بر سر یاد و آرشیو دو خط مشی دارد: از یک طرف می‌کوشد آرشیو مقابل را از بین ببرد؛ امکان‌های یادآوری را معدوم کند − حال چه قبرستان باشد، چه کتاب − و در مقابل آرشیو خودش را برپا سازد. فیلم درست می‌کند، کتاب و مقاله چاپ می‌کند، و انبوهی موسسه تشکیل داده که کارشان جعل تاریخ است. دستگاه ایدئولوژیک آموزش و پرورش، تبلیغات، رادیو و تلویزیون و دیگر نهادها همه در خدمت جعل هستند، برای اینکه مردم فراموش کنند و نوعی دیگر به خاطر آورند، نوعی که رژیم می‌خواهد.
شهریور ۱٣۹۷
عفت ماهباز
efatmahbas@hotmail.com
عفت ماهباز
efatmahbas@hotmail.com
زیر نویس
۱ – با استناد به کتاب خاطرات ایت الله منتظری
۲- حمله مجاهدین به غرب کشور در سال ۶۷. مجاهدین نامش را “فروغ جاودان”، گفتند و حکومتیان “مرصاد”،
اواخر سال ۱٣۶۴ و اوایل سال ۱٣۶۵ آیت الله منتظری بر اساس آیات قرآن، از آیت الله خمینی می خواهد که زنان را اعدام نکند. طبق این دستور زنان زندانی را از سال ۱٣۶۴ تا تابستان ۱٣۶۷ اعدام نکردند. سال ۱٣۶۷ با حکم ویژه آیت اله خمینی، زنان مجاهد و از زندانیان چپ زن، فاطمه مدرسی تهرانی (فردین) عضو مشاور کمیته مرکزی حزب توده ایران را در تاریخ فروردین ماه سال ۱٣۶٨ اعدام کردند.
بعدها خبررسید. در آن شب بیش از صد نفر از زندانیان چپ را اعدام کرده اند.
و وقتی که در سال 1370 به خانواده شاپور همسرم، گواهی فوت فرزندشان را دادند پنجم مرداد ماه 1367 اعلام شده بود. تاریخ مذکور با تاریخ آن شب، صدای رگبارها و تک تیرها مطابقت دارد.
شکنجه نماز در شهریور ۱۳۶۷در بند سه زنان آموزشگاه با دستور قاضی شرع برزنان از فدائیان خلق اکثریت و حزب توده ایران اعمال شد که نماز نمی‌خواندند. این زندانیان به دستور قاضی شرع روزی پنج بار در وعده‌های نماز شلاق می‌خوردند. شکنجه نماز اثرات روحی و روانی سختی بر زندانیان باقی می‌گذاشت
اواخر سال ۱٣۶۴ و اوایل سال ۱٣۶۵ آیت الله منتظری بر اساس آیات قرآن، از آیت الله خمینی می خواهد که زنان را اعدام نکند. طبق این دستور زنان زندانی را از سال ۱٣۶۴ تا تابستان ۱٣۶۷ اعدام نکردند. سال ۱٣۶۷ با حکم ویژه آیت اله خمینی، زنان مجاهد و از زندانیان چپ زن، فاطمه مدرسی تهرانی (فردین) عضو مشاور کمیته مرکزی حزب توده ایران را در تاریخ فروردین ماه سال ۱٣۶٨ اعدام کردند.
بعدها خبررسید. در آن شب بیش از صد نفر از زندانیان چپ را اعدام کرده اند.
و وقتی که در سال 1370 به خانواده شاپور همسرم، گواهی فوت فرزندشان را دادند پنجم مرداد ماه 1367 اعلام شده بود. تاریخ مذکور با تاریخ آن شب، صدای رگبارها و تک تیرها مطابقت دارد.
شکنجه نماز در شهریور ۱۳۶۷در بند سه زنان آموزشگاه با دستور قاضی شرع برزنان از فدائیان خلق اکثریت و حزب توده ایران اعمال شد که نماز نمی‌خواندند. این زندانیان به دستور قاضی شرع روزی پنج بار در وعده‌های نماز شلاق می‌خوردند. شکنجه نماز اثرات روحی و روانی سختی بر زندانیان باقی می‌گذاشت
* یادداشت عیسی سحرخیز: دلیل اعدام ها، انتقام جویی کور به بهانه یک عملیات نظامی ناموفق
https://www.dw.com/fa-ir/summer67/a-45328283
https://www.dw.com/fa-ir/summer67/a-45328283
پنج «نسل» ادبیات زندان، مربوط به دوران معاصرایران منیره برادران:
https://www.iran-archive.com/sites/default/files/sanad/ketabshenasi-monire-baradaran.pdf “
https://www.iran-archive.com/sites/default/files/sanad/ketabshenasi-monire-baradaran.pdf “
امید منتظری: گفت‌وگو با محمدرضا نیکفر درباره سرکوب‌گری و اعدام‌های دهه ۱۳۶۰
https://www.radiozamaneh.com/410995
https://www.radiozamaneh.com/410995
مارا درحساب های زیر دنبال کنید سایت ایران آزادی /http://fa.iranfreedom.org برای ارتباط با ما @manrakh342
